The Last Program of Scala

by Warin Kanchananurag

[2025]

Composer Note:

     “ถ้าเกิดไม่มีสกาลาในวันนั้น ก็คงไม่มีสยามสแควร์ในวันนี้ เป็นคำพูดที่ผมเคยได้ยินจากคนรุ่นก่อน ณ ที่ไหนสักแห่ง
     วันที่ 5 กรกฎาคม 2563 คือ วันที่โรงหนังสกาลาจำหน่ายตั๋วชมภาพยนต์ รอบสุดท้าย หลังจากนั้นไม่นานสถาปัตยกรรมอายุ51ปีนี้ ก็ได้ถูกทุบทิ้งลงในที่สุด เมื่อก่อนผมชอบเที่ยวสยามอยู่บ่อยๆ เคยอยากลองเข้าไปดูหนังที่สกาลาดูตอนเด็กๆแต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสซักที ตัวผมที่เกิดปี 2547 พอผมเป็นวัยรุ่น ก็น่าจะอยู่ในยุคที่โรงหนังสกาลาอยู่ในขาลงอย่างเต็มตัวแล้ว ภาพจำของผมกับโรงหนังแห่งนี้นั้นมีไม่มากเท่าไหร่ หากมีคงเป็นกลิ่นไม้ ที่อบอวลผสมกับกลิ่นผ้าเก่าๆและ ความเงียบสงบ ซึ่งคงขัดแย้งกับสภาพแวดล้อมโดยรอบของสยามสแควร์ ที่มีผู้คนคับคลั่งมาตลอด หากมองในเชิงธุรกิจแล้ว นี่คงไม่ใช่สิ่งที่น่าอภิรมย์เท่าไหร่นักที่จะเกิดขึ้นในที่ดินที่แพงที่สุดในประเทศไทย คงแอบตลกร้าย เพราะจริงๆแล้วนั้น โรงหนังแห่งนี้เคยเป็นถึงดาวแห่งสยามสแควร์ หรืออาจเรียกว่าเป็นจุดกำเนิดของสยามสแควร์ได้เลยด้วยซ้ำ การที่ย่านเศรษกิจแสนธรรมดา เปลี่ยนกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวยอดนิยมของเหล่าวัยรุ่นหลายยุคสมัยก็เห็นจะเป็นเพราะการกำเนิดของสกาลา แต่น่าเสียดายที่ความนิยมคับคลั่ง, ความก้าวหน้าของเทคโนโลยี และ โลกแห่งทุนนิยม เดียวกันนี้เองที่ได้สร้างที่แห่งนี้ขึ้นมา ก็เป็นสิ่งที่ทำลายที่แห่งนี้เช่นกัน หากสกาลาไม่สร้างกำไรแล้ว มันจะไม่เหลือคุณค่าอะไรเลยหรือ? เพราะการลื้อถอนของสถานที่นี้จนถึงราก อีกไม่กี่ปีคงไม่มีคนพูดถึงมันอีก
     เพลงนี้ถูกแต่งขึ้นมาจากผม คนที่มีชีวิตอยู่แค่ในช่วงสุดท้ายสั้นๆชองโรงหนังแห่งนี้ก่อนที่มันจะปิดฉากลง ภาพจำ และ บรรยากาศ รวมถึงจินตนาการถึงผู้คนมากมายที่สนุกสนานจากการดูหนังในสมัยก่อน และความโหดร้ายของการเปลี่ยนผ่าน และทุกๆอย่างที่ผมเล่าไปข้างต้นผ่านคำพูดจะค่อยๆถูกเล่าผ่านเพลงๆ นี้ทีละขั้น ทีละตอนในแง่มุมมองของผม ผ่านความรู้สึกของผม ณ ตอนนั้นไปจนถึง อดีตที่เคยสวยงาม, ความรู้สึกมากมายของผู้คน, การที่ต้องลาจาก และ บทสรุปเส้นทางของโรงหนังแห่งนี้
     หากสกาลานั้นจะถูกลืมเลือนในที่สุด ผมหวังว่าเพลงนี้จะเป็นหนึ่งสิ่งที่จะคอยคงอยู่ไปตลอด เพื่อย้ำเตือนถึงการมีอยู่ของโรงหนังสกาลา

     Scala Cinema screened its final film on July 5, 2020, before being demolished shortly after. I never had the chance to see a movie there — I was born in 2004, during the theater’s final years. My memories are faint: the scent of wood, old fabric, and a quietness that stood in stark contrast to the chaos of Siam Square outside.
     Once the heart of Siam Square, Scala was more than a cinema — it was a cultural landmark. Ironically, the same forces that built it — popularity, technology, capitalism — were the ones that erased it. When profit disappears, does meaning vanish too?
     This piece reflects my final impressions of Scala: its fading presence, imagined past, and quiet disappearance. If the world forgets Scala, perhaps this music will help it be remembered.